Μια Κυριακή αλλιώτικη από τις άλλες

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Δεν πρόκειται για φιέστα. Ούτε καν για γιορτή. Ένα χαλαρό απόγευμα θα είναι, μακράν το πιο ανέμελο της φετινής σεζόν αυτό κόντρα στον Πανσερραϊκό την Κυριακή στο Κλεάνθης Βικελίδης. Η τελευταία εντός έδρας φετινή παράσταση για ποδοσφαιριστές, τεχνικό τιμ, τεχνικό διευθυντή και έναν… που είναι μια κατηγορία μόνος του, τον Ντάρσι Νέτο. Ο σχεδόν 38άρης πια βραζιλιάνος που πρωτοήρθε στα μέρη μας το 2007 και έχει «πολιτογραφηθεί» έλληνας, βάζει τέλος στην καριέρα του, απόλυτα συνυφασμένη με τον Άρη και θα είναι ασφαλώς το πρόσωπο της ημέρας. Το αξίζει γιατί με το δικό του φινάλε κλείνει ο κύκλος της λάτιν στροφής του Άρη που άνοιξε το 2006 και έφερε προς τέρψιν των φίλων της ομάδας της Θεσσαλονίκης αλλά και της ποδοσφαιρικής Ελλάδας, ποδοσφαιριστές όπως ο Κόκε, ο Ρονάλντο Γκιάρο, ο Κάλβο, ο Χαβίτο, ο Νάτσο Γκαρσία, ο Κάμπορα, ο Αγκάνθο κ.α. Το ότι κλείνει δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να ξανανοίξει. Με άλλα δεδομένα πλέον όμως σε άλλες συνθήκες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μαζί με τον Νέτο το κοινό των κιτρίνων θα έχει την ευκαιρία να αποχαιρετήσει και τη φετινή ομάδα που έκανε πράξη τον αυτονόητο από πέρσι στόχο της ανόδου. Με τη διαφορά ότι όσοι απαρτίζουν αυτό που λέμε ποδοσφαιρικό τμήμα φέτος, όχι μόνο το είπαν αλλά το υλοποίησαν κιόλας. Για μένα να τους χειροκροτήσουν, να τους κάνουν να αισθανθούν κομμάτι του μεγαλείου να είσαι Άρης. Όχι μόνο γιατί οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα βρίσκονται εδώ και του χρόνου. Αλλά γιατί το αξίζουν. Δούλεψαν από την πρώτη στιγμή τίμια, σοβαρά, ταπεινά, δίχως φανφάρες και παχιά λόγια. Κατέθεσαν ψυχή στο χόρτο, πάλεψαν όλα σχεδόν τα παιχνίδια μέχρι το τέλος και με άνεση και σχετικά νωρίς επανέφεραν τον Άρη στη φυσική του θέση. Την Κυριακή το απόγευμα το ελάχιστο που αξίζουν είναι ένα θερμό χειροκρότημα από τον γενναιόδωρο κόσμο των κιτρίνων που ξέρει να αναγνωρίζει όσους δεν τον κοροϊδεύουν.

Τον προπονητή Δημήτρη Σπανό. Που εδώ και καιρό ακούει και κατά βάθος ξέρει ότι του χρόνου θα είναι σε κάποιο άλλο πάγκο. Δουλεύει όμως με την ίδια σοβαρότητα και τον ίδιο επαγγελματισμό όπως τον περασμένο Αύγουστο που ξεκίνησε η φετινή διαδρομή. Με απόλυτη συναίσθηση της ομάδας στην οποία βρίσκεται και του καθήκοντος. Μόνος του, με ένα μόνο γυμναστή στο πλευρό του (τη στιγμή που ομάδες που απέτυχαν είχαν όλο το σετ), δουλεύοντας νυχθημερόν για να φέρει εις πέρας την αποστολή και την ευθύνη που του ανατέθηκε. Με κυνικό και όχι φανταιζί ποδόσφαιρο βασισμένο στον ρεαλισμό και το αποτέλεσμα που στο τέλος της ημέρας είναι κι αυτό που μετράει. Με όλα τα λάθη και ενδεχομένως τις παραλείψεις του στη διαχείριση ενός ρόστερ 25 ατόμων και με εμφανείς αδυναμίες σε συγκεκριμένες θέσεις. Αλλά κυρίως με σεβασμό απέναντι στο club.

Τους ποδοσφαιριστές. Κομμένοι και ραμμένοι για την κατηγορία. Με το πάθος και τον δυναμισμό που αυτή απαιτεί. Με ψυχικά αποθέματα και συγκέντρωση στον στόχο της ανόδου, παρότι οι δυσκολίες στην καθημερινότητα ήταν πολλές και χρειάστηκε αρκετές φορές να βάλουν πλάτη. Κατέθεσαν στο χόρτο μια τίμια για τα δεδομένα της κατηγορίας προσπάθεια και ένα ζεστό χειροκρότημα, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη είναι η μικρότερη ανταμοιβή των κόπων τους. Έστω και αν αρκετοί γνωρίζουν ότι δεν θα ζήσουν από κοντά την επιστροφή της ομάδας στην κανονικότητα για την οποία μόχθησαν.

Τον τεχνικό διευθυντή Παύλο Μυροφορίδη. Αυτός ανέλαβε το χτίσιμο της ομάδας, έκανε το 90% των επιλογών (σε μεγάλο βαθμό του βγήκαν), επέλεξε και στήριξε τον προπονητή όταν κάποια στιγμή υπήρξαν κλυδωνισμοί αλλά- το κυριότερο- κράτησε τα αποδυτήρια. Ήταν δίπλα στους ποδοσφαιριστές, και στην ομάδα ακόμη και όταν χρειάστηκε να συγκρουστεί με τον Θόδωρο Καρυπίδη. Δυο υποσχέσεις έδωσε όταν ανέλαβε και τις υλοποίησε. Την άνοδο για την οποία ήταν βέβαιος και την επιστροφή του κόσμου στο γήπεδο την οποία την είδαμε σε πολλά παιχνίδια. Αποχωρεί με προίκα την τέταρτη άνοδο σε επτά σεζόν και ένα ερωτηματικό που θα μείνει αναπάντητο: Τι Άρη θα βλέπαμε αν αποφάσιζε να συνεχίσει και στη Σούπερ Λιγκ….

Τον γενικό αρχηγό Στάθη Φριλίγγο που με την πολυετή εμπειρία του έκανε προπονητή και διοίκηση να κοιμούνται ήσυχοι ότι δεν θα γίνει γκέλα όπως η φετινής της Δόξας για παράδειγμα. Τον νεαρό γυμναστή Σωτήρη Βίνο, τον γυμναστή τερματοφυλάκων Αντώνη Λυκούρη και όλους τους αφανείς ήρωες της καθημερινότητας στο Νέο Ρύσιο. Την Κυριακή το απόγευμα το δίωρο τους ανήκει. Όσοι αποχωρήσουν θα έχουν να το θυμούνται. Οι υπόλοιποι θα προσμένουν για τα μελλούμενα…

ΥΓ Δεν αναφέρθηκα καθόλου στον Θόδωρο Καρυπίδη γιατί απλά αυτός θα συνεχίσει. Πιο ώριμος από όταν ανέλαβε, παίρνοντας και πληρώνοντας αδρά τα παθήματά του αλλά με την υποχρέωση η επιστροφή σε γνώριμα για τον σύλλογο ποδοσφαιρικά λημέρια να είναι ομαλή, δίχως ανηφοριές και κακουχίες.